2015 was een belangrijk jaar voor motornavigatie: het jaar dat TomTom eindelijk het juiste spoor vond. Tot dat moment was ik 100% Garmin man. Maar garmin stond al een tijd een beetje stil, terwijl TomTom met die nieuwe Rider ineens een enorme sprong vooruit maakte. 

Daarbij waren er overigens best wat aanloopproblemen, getuige ook de talrijke updates die kort na lancering verschenen (en nog steeds is er best wat te wensen over). Voor mij, en ook de markt luidde de komst van de Rider400 een kentering in en ontstonden de eerste barsten in de motor-hegemonie van Garmin. 

Nadat velen in eerste instantie de kat nog uit de boom keken zag ik in de jaren daarna velen overstappen van Garmin naar TomTom. Sommigen met spijt overigens, maar veruit de meesten vonden het een verademing. Niet in het minst vanwege de uitstekende ‘spannende route’ functie. Op moment van schrijven (dec 2018) is de verhouding Garmin/TomTom totaal omgedraaid ten opzichte van die in 2015. In drie jaar tijd!

Sommigen hebben het gevoel dat ik, gezien mijn ‘switch’, aandelen TomTom heb. Niets is echter minder waar. Sterker: Juist in 2015 heb ik mijn dialoog met Garmin alleen maar versterkt; zowel qua softwarematige problemen/onnodige complexiteit als qua, vooral, routeringskwaliteit (een voorbeeld van één van de vele argumenten vind je HIER). Ofschoon ik bij Garmin in Europa best een luisterend oor vond lukte het niet om de argumenten in Amerika te laten landen. Op een gegeven moment heb ik de handdoek in de ring gegooid en ben me met m’n verbeteringssuggesties meer en meer op TomTom gaan richten. Niet dat ze daar alles van me overnemen maar daar zie ik tenminste wél ontwikkeling… 

Maar ook andere ontwikkelingen waren van invloed: niet alleen kwam TomTom voor het eerst met z’n eigen routeprogramma Mydrive; ook kwamen de mannen achter Tyre met het nieuwe platform Mydrive. Daarmee dus niet alleen concurrentie qua apparaten, maar ook op vlak van routesoftware.